SYMBOLE EGIPSKIE

Egipski Krzyż życia ANKH
To symbol i atrybut wszystkich bóstw wiecznie żyjących w piśmie hieroglif oznaczający życie. Przywraca równowagę energetyczną, emituje poza organizm wszelkie szkodliwe fale powstałe w wyniku chorób i zmęczenia. Symbolizuje zjednoczenie zasady męskiej i żeńskiej. Starożytni Egipcjanie uważali Ankh za klucz życia, jest jednym z najmocniejszych talizmanów, promieniuje wyjątkowo silną energią zapewniając długowieczność, zdrowie, płodność i ochronę                  

Egipski krzyż życia „ANCH”- Cruz Ansata (krzyż z pętlą) - znak ten znany jest w literaturze pod nazwami „Klucz Nilu”, „Klucz Życia”, „Krzyż Egipski” czy „Krzyż Atlantów”. Anch - to znak i słowo oznaczające życie. Ten ideogram wywodzi się z ryciny symbolizującej wiązanie sandałów bóstw egipskich. Znany jest też jako klucz Nilu, świętej rzeki życia, albo symbol zapłodnienia ziemi przez słońce, czyli narodzin życia. Pętla krzyża to także znak kojarzony z kluczem, który otwiera królestwo zmarłych- czyli daje życie nieśmiertelne. Chrześcijanie egipscy (koptowie) przyjęli znak jako symbol życiodajnej siły krzyża Chrystusowego. Tak czy inaczej symbol ten zawsze kojarzony jest ze źródłem nieprzemijającej życiodajnej siły, która może być tylko przywilejem boskim. Tak więc najczęściej krzyż umieszczony w rękach różnych postaci świadczy o boskich przywilejach i możliwości na przykład: przywracania lub dawania życia śmiertelnikom. Krzyż zawsze trzymany jest ręką za pętlę a jego noga skierowana pionowo w dół. Ułożenie to zmienia się tylko w ornamentyce ozdobnej lub w momencie przedstawiania znaku jako narzędzia uzdrawiającego. Właściwości lecznicze krzyża były początkowo tylko symboliczne i wiązały się z mitologicznym przywracaniem życia bądź odrodzeniem na sądzie ostatecznym. Mity o nadprzyrodzonej mocy tego znaku sprawiły iż był on nieodzownym elementem, prawie każdej ilustracji mówiącej o życiu, długowieczności, nieśmiertelności, uzdrawianiu, cyklach życia oraz zjawiskach zachodzących w naturze. Taka tematyka stawała się najczęściej ozdobą późniejszych krzyżyków dostępnych powszechnie. Współczesna radiestezja dopatruje się silnych związków kształtu krzyża z jego mocą. Z zachowanych do naszych czasów rysunków i informacji wynika, że Ankh mężczyźni trzymali zawsze w prawej ręce, kobiety natomiast w lewej. Wyniki badań biofizyki mówią, że przy normalnym rozmieszczeniu ładunków elektrycznych męska polaryzacja jest odwrotna niż kobieca. Można sądzić, że posługiwano się tym znakiem w celu utrwalania polaryzacji. Obecnie medycyna dostrzega wpływ zarówno pól elektrycznych, jak i samej polaryzacji ciała na zdrowie i życie człowieka. W górnej części uchwytu (ucho) istnieje promieniowanie kolorem zieleni dodatniej (Z), w dolnej części – zieleni ujemnej (V-). Intensywność tego promieniowania zmienia się w zależności od usytuowania znaku w stosunku do stron świata, a także w zależności od odchylenia od osi pionowej. Promieniowanie górnej części zielenią dodatnią sugeruje, że przedmiot ten służył do wzmocnienia organizmu lub jakiejś formy terapii medycznej. Polegała ona zapewne na przywracaniu równowagi pomiędzy wibracjami z jakiegoś powodu zakłóconymi. Z dolnej części krzyża emitowane są promienie (V-), i to o bardzo dużym natężeniu. Silna wiązka promieniowania (V-), emitowana z kształtu znaku krzyża, stanowią coś w rodzaju siły ssącej – siły, która powoduje, że całe promieniowanie szkodliwe dla organizmu człowieka jest przyciągane i skupiane na krzyżu, a następnie wyrzucane poza organizm. Człowiek trzymający w ręku Krzyż Egipski pozbywał się wszelkich szkodliwych promieniowań i jednocześnie wzmacniał swój organizm promieniowaniem dobroczynnym.

Oko Horusa (Ra)
W Egipcie w okresie Starego Państwa oko było jednym z najważniejszych symboli chroniących, to również jeden z najstarszych symboli oświecenia, dzięki któremu możemy połączyć się zarówno z naszą podświadomością jak i z kosmiczną skarbnicą wiedzy. Oczami Horusa były słońce i księżyc. Prawe oko to słońce, lewe było księżycem. Prawe było odpowiedzialne za aktywność, przyszłość; lewe za pasywność i przeszłość. Razem ukazywały szeroki widok-w dzień i w nocy. Dzięki temu symbolizowały wszechwiedzę. Miały pomagać tym, którzy czuli się przygniecieni swoim życiem i potrzebowali nowego wglądu, pełnego inspiracji i wiary. Dzięki oczom odnajdowano szczęście, które nie jest darem z nieba lecz spoczywa w naszym wnętrzu. Pozwalały żyć w pełni świadomie i bez strachu. Mistyczne starożytne teksty sławiły oczy Horusa jako lustro odbijające naszą prawdziwą naturę. Lewe oko bóg stracił podczas walk z Sethem, ale potem dzięki magicznym zabiegom bogini Hathor odzyskał wzrok. Oko ofiarował swojemu ojcu Ozyrysowi, zabitemu przez Setha i panującemu w Krainie Umarłych, przywrócił mu w ten sposób zdolność widzenia. Legenda głosiła, że wyłupione przez Setha oko zostało przez niego porąbane na kawałki, po czym cudownie się zrosło. Dzięki temu, Oko Horusa, znane jako Oko Udżat (udżat znaczy "mocny "lub" zdrowy")stało się potężnym amuletem. Zapewniało życie, chroniło przed wszystkimi niebezpieczeństwami, symbolizowało też proces powracania zdrowia i stawiania się całością. Dlatego też za pomocą poszczególnych części Oka Horusa starożytni Egipcjanie zapisywali ułamki. Znak ten może służyć wszystkim, którzy pragną pojąć tajemnicę światła i ciemności w swoim wnętrzu i otworzyć się na dar jasnowidzenia. Może wyjawić nam tajemnicę przeszłych wcieleń, a także ukazać nam nasze możliwości. Mocno pobudza pracę trzeciego oka. Najważniejsze, to być zrelaksowanym. Wchodzimy w stan alfa za pomocą medytacji lub muzyki. Gdy czujemy, że jesteśmy gotowi, zadajemy pytanie, na które chcemy uzyskać odpowiedź. Wyrażamy intencję połączenia się z kosmicznym źródłem informacji. Wyobrażamy sobie znak Oka Horusa ponad swoimi oczami, jednocześnie wizualizując napływający do naszego trzeciego oka strumień świetlnej energii. Koncentrujemy się i sprawdzamy jakie pojawiają się odpowiedzi.

Klucz Nilu z Laską Faraona
Symbol niekończącego się życia w majestacie. Symbol władzy, dążenia do wytyczonych celów i osiągania ich. Uwieńczenie projektów sukcesem, siła i mądrość, ale także pokora przed Absolutem.ANKH to egipski praojciec wszystkich krzyży, klucz życia. To jeden z węzlow magicznych. Jako hieroglif przedstawia czasownik żyć. To jeden z najsilniejszych energetyzatorów. Przywraca równowagę energetyczną, oczyszcza organizm ze szkodliwych wibracji chorobowych, stresu, zmęczenia. Używanie krzyża powoduje wyrównanie potencjalow energetycznych w organizmie człowieka. Trzymając klucz Ankh stymulujemy procesy życiowe.
Uroboros (gr. οὐροβόρος; także urobor)
Jako symbol gnostyków urobor wyraża jedność duchową i fizyczną wszechrzeczy, która nigdy nie zaniknie i będzie trwać w nieskończoność w formie ciągłej destrukcji i odradzania się. Urobor pierwotnie był symbolem rzeki, jaka miała opływać Ziemię, nie mającej źródeł, ani ujścia, do której wlewały się wody wszystkich rzek i mórz na świecie.

Jest to symbol nieskończoności, wiecznego powrotu i zjednoczenia przeciwieństw (coincidentia oppositorum). Gryzący własny ogon wąż wskazuje, że koniec w procesie wiecznego powtarzania odpowiada początkowi. Mamy tu do czynienia z symboliką cyklicznego powtarzania - obiegu czasu, odnawiania się świata i światów, śmierci i odrodzenia, wieczności po prostu.

W symbolice alchemicznej urobor to symbol zamkniętego, stale się powtarzającego procesu przemiany materii - procesu, który w formie faz podgrzewania, parowania, chłodzenia i kondensacji cieczy ma prowadzić do sublimacji substancji. Urobor to odpowiednik kamienia filozoficznego.

W psychologii analitycznej Carla Gustava Junga urobor to metafora wczesnodziecięcej fazy rozwoju, w której jeszcze nie zaszedł proces różnicowania na świat zewnętrzny i wewnętrzny, a zatem fazy, w której nie uformowała się jeszcze tożsamość seksualna. Dopiero powstająca świadomość „ja” pozwoli przełamać fazę uroboralną, różnicując świat na matriarchalny i patriarchalny.

Węzeł Thota
Przestrzenny model nieskończoności wszechświata. Wspaniała energia, która przejawia się jako nieskończona mądrość, moc i miłość. Harmonizuje działanie czakr na wyższych poziomach energetycznych.

Skarabeusz
to egipski święty żuk, symbol samo stworzenia. Jest uważany za symbol przynoszący szczęście i pomyślność.

Skarabeusz jest jednym z najstarszych i powszechnie stosowanych symboli starożytnych Egipcjan. Ma podwójną symbolikę: Skarabeusz ze złożonymi skrzydełkami symbolizuje dyscyplinę, życie, które jeszcze nie przekształciło się w egzystencję, które dopiero zaczyna swoją podróż próbując powoli rozłożyć skrzydła dochodząc do momentu, gdy zacznie nimi w końcu szybko poruszać. To masywne stworzenie żyjące do tej pory blisko ziemi, ten owad pełzający z mozołem i zostawiający za sobą ślady w pisaku, nagle unosi się i leci do słońca, przekształcając się w Cheprer, symbol inicjacji i mistrza związanego z Amonem - uskrzydloną tarczą słoneczną.
Grecy i Rzymianie zaadoptowali wykutą na kamiennych kolumnach sentencję, która ja się wydaje, potwierdza znaczenie świętych skarabeuszy z egipskich świątyń: "Jestem Cherper, uczeń; kiedy mam rozpostarte skrzydła, wracam do życia".
Egipski hieroglificzny "Cheprer" oznacza "stający się", innymi słowy stworzyć kogoś, nadać komuś formę, "przebudować się". Z tego powodu skarabeusz jest symbolem wskrzeszenia i obrazem samoodnawiającego się słońca. Dlatego też skarabeusz reprezentowany jest jako niosący pomiędzy odnóżami kulę, co z jednej strony oznacza słońce odradzające się każdego dnia, a z drugiej ucznia, który odrodził się z własnego rozkładu. Skarabeusz prowadzi całe swoje życie utknąwszy na ziemi tocząc przed sobą ciężką kulkę gnoju, z której się odrodzi, ponieważ złożył w niej własne nasionko. Na koniec swojego życia skarabeusz rozwija swoje skrzydła i leci do słońca przekonany o własnym przeznaczeniu, dokładnie w momencie gdy wznoszenia się w powietrze zaczyna rozumieć, że urodził się, by latać.
W Chinach znajdujemy tę samą symboliczną interpretację: "Skarabeusz toczy swoją kulkę, z której to wywoływane jest życie" jak mówi "Sekret Złotego Kwiatu". Taoistyczni komentatorzy przywołują działania żuka gnojarza jako przykład umiejętności w tym, co z pozoru nieumiejętne i perfekcji w tym, co wydaje się nieperfekcyjne, o czym mówił Lao Tzu (Laozi) i co stanowi kryteria Mądrości.
Księgi "Chilam Balam" napisane przez Majów opisują skarabeusza jako brud ziemi, w znaczeniu materialnym jak i moralnym, którego przeznaczeniem jest stać się świętym.

Ciekawostki:
Wyżej same atuty i zawsze jest jakieś ale; podobno noszony jako wisiorek na szyi, może powodować choroby gardła i krtani. Są osoby którym owszem, przyniósł lekkość umysłu ale w zamian wpływał niekorzystnie na zdrowie.

Kot Bastet
znana też pod nazwą Bast, Boubastis, Pasht, Ubasti, Ba en Aset – w mitologii egipskiej bogini miłości, radości, muzyki, tańca, domowego ogniska, płodności. Wierzono, że Bastet chroni mężczyzn przed chorobami i demonami.
Przedstawiana jako kot lub kobieta z głową kota, często ze skarabeuszem na głowie, który był symbolem wschodzącego słońca, gdyż była córką Ra – boga słońca i Izydy - bogini płodności i opiekunki rodzin. Przedstawiano ją często z krzyżem Ankh – symbolem życia – i sistrum – uderzanym instrumentem muzycznym, który był jej atrybutem władzy. Była matką Maahesa i, według niektórych źródeł, Chonsu – boga Księżyca. Bogini Bastet pojawiła się już w czasach II dynastii, i jej nazwa prawdopodobnie wzięła się od miast kultu Bast (greckie Bubastis). Prawdopodobnie na początku zwierzęciem kultu był lew/lwica. W mitologii greckiej jej odpowiednikiem jest Artemida. Wielu bogów w tamtym okresie miało swoje dwie twarze – dobrą i złą; o ile Bastet kot była usposobieniem dobroci i ochroną, kojarzono ją również z bezwzględną, walczącą Sachmet przedstawianą jako kobieta z głową lwa.

Największym ośrodkiem kultu było Bubastis – miasto leżące w XVIII nomie dolnoegipskim, znajdujące się we wschodniej części delty Nilu, dlatego też zwana była „Boginią Wschodu” – w przeciwieństwie do jej siostry Sachmet, zwanej "Boginią Zachodu". Jej kult obejmował też takie miasta jak: Memfis, Heliopolis, Teby, Leontopolis, Herakleopolis.

Doroczne festiwale urządzane w Bubastis ku czci bogini Bastet odbywały się w kwietniu i maju. Brało w nich udział nawet 700 tys. osób. Dokładne opisy tych obchodów można znaleźć w dziele Herodota.

Koty były uważane w Egipcie za zwierzęta święte. Zabicie kota groziło surową karą. Zdarzyło się, że gdy jeden z członków rzymskiej delegacji przypadkowo zabił kota, tłum zlinczował żołnierza. Wrogowie Egipcjan wykorzystywali fakt, że Egipcjanie nie chcieli zranić swoich bóstw, wystawiając koty w bitwach przed własnych żołnierzy w pierwszym szeregu (bitwa pod Peluzjum w 525 roku p.n.e.)

Po śmierci kota opiekunowie golili sobie brwi (gdy zmarł pies, golili również głowy), a następnie balsamowali zwłoki. Ważne kocie nekropolie istniały w Bubastis w Dolnym Egipcie, Speos Artemidos w Środkowym Egipcie i Memphis (Sakkara). W tych trzech miastach cmentarze te używano przez kilka wieków, a w każdym z nich pochowano tysiące kotów. Współcześnie znaleziono tam wiele kocich mumii, które obecnie znajdują się w muzeach całego świata

Kult Bastet rozwijał się od około 1100 p.n.e. do końca okresu ptolemejskiego, do śmierci Kleopatry VII (30 p.n.e.)

Amulet Izyda
Jest jedną z najbardziej czczonych Bogiń w Egipcie. Według legend odnalazła szczątki zabitego męża Ozyrysa i ożywiła je. Uważana za patronkę magii, władczynię nieba i ziemi, ale również za doskonała żonę i matkę, chroniła zmarłych.

Talizman z Izydą przyciąga miłość i powodzenie u płci przeciwnej, pomaga w karierze, spełnianiu marzeń. Podnosi poczucie własnej wartości.

Amulet Kaduceusza
to laska opleciona przez dwa węże. Usuwa przeciwności, pomaga w interesach, uzdrawia. Atrybut Merkurego. Stymuluje pracę mózgu, kształtuje logiczne myślenie, pomaga osiągać sukcesy w interesach. Pręt to znak potęgi, dwa węże to mądrość, skrzydła to pilność. Laska kaduceusza to oś świata.

Amulet "Faraon Tutenchamon"
Symbol władzy, majestatu i powagi, wytrwałość i dążenie do wytyczonych celów.

Tutanchamon, pierwotnie Tutanchaton (ur. ok. 1342-39 p.n.e., zm. 1323 p.n.e.) - w latach 1333-1323 p.n.e. faraon XVIII dynastii.
Panowanie Tutanchamona koncentrowało się na odrzuceniu monoteistycznego kultu boga Atona, który wprowadził Echnaton, na rzecz tradycyjnego egipskiego politeizmu.

Przejął władzę około roku 1333 p.n.e., po śmierci królowej Anchetcheperure. Miał wtedy ok. 10 lat. Najprawdopodobniej został osadzony na tronie z niemałą pomocą potężnego wówczas na dworze królewskim wezyra Aj. Jako syn Echnatona i jego drugorzędnej małżonki nie miał realnych praw do władzy, dlatego też (w wieku dwunastu lat) musiał poślubić księżniczkę Anchesenaton, swoją przyrodnią siostrę, córkę Echnatona i jego głównej małżonki, królowej Nefertiti. Anchesenamon urodziła mu dwie martwe córki, które pochowano później w jego grobowcu.

Początkowo nosił imię Tutanchaton, w 4. roku swojego panowania zmienił je jednak na Tutanchamon i przywrócił tradycyjną religię egipską z kultem boga Amona na czele, wykorzeniając resztki heretyckiej religii stworzonej przez jego ojca. Jego żona Anchesenaton zmieniła imię na Anchesenamon. Zapewne faraon uczynił to pod znaczącym wpływem tebańskich kapłanów Amona i swojego wezyra, Aj, gdyż musiał wtedy być zbyt młodym i niedoświadczonym władcą. Przeniósł także stolicę z Achetaton (dzisiejszego Tell el-Amarna) do Memfis. Przejawiał bardzo niewielkie zainteresowanie posiadłościami egipskimi w Syrii, Palestynie i Fenicji, gdyż za jego panowania ludy z tych krain zrzuciły zwierzchnictwo Egiptu. Zmarł nagle w 1323 p.n.e.

Grobowiec Tutenchamona
Tutanchamon został pochowany w Dolinie Królów w Tebach Zachodnich, w grobie KV62. Zaszczytu odprawienia ceremonii złożenia do grobu królewskiej mumii, w tym także ceremonii "otwarcia ust", dostąpił Aj, który przejął władzę osobiście jako nowy faraon. Istnieje prawdopodobieństwo, że grobowiec Tutanchamona został wyposażony w skarby wyniesione z miejsc pochówku jego ojca i macochy Nefertiti. Złota maska Tutanchamona nosi ślady przeróbek. Także na sarkofagu odkryto ślady ponownego rzeźbienia.

4 listopada 1922 roku angielski archeolog Howard Carter odkrył, w Dolinie Królów, jego zapieczętowany, przebogaty grobowiec.
Niedawno naukowcy odtworzyli jego rysy. Miał zaokrągloną twarz i podbródek oraz pełne policzki.